ചന്തയിലേക്ക് വന്ന ഒരു സ്ത്രീ ഒരു മുട്ട വിൽപനക്കാരനോട് ചോദിക്കുന്നു: “നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ മുട്ട എത്ര വിലയ്ക്കാണ് വിൽക്കുന്നത്?

മുട്ട വിൽപനക്കാരൻ “5 രൂപ’ എന്ന് മറുപടി പറഞ്ഞു. അപ്പോളാ സ്ത്രീ പറഞ്ഞു, ഞാൻ 25 രൂപക്ക് 6 മുട്ടകൾ എടുക്കും അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ പോകും.

വിൽപ്പനക്കാരൻ പറഞ്ഞു, മാഡം, നിങ്ങൾ ആവശ്യപ്പെടുന്ന വിലയ്ക്ക് ഞാനിത് തരാം, കാരണം ഞാൻ ഇന്ന് ഒരു മുട്ട പോലും വിറ്റിട്ടില്ല, ഇത് എനിക്ക് ഒരു നല്ല തുടക്കമാണ്. അതിജീവിക്കാൻ എനിക്ക് ഇത് ആവശ്യവുമാണ്. അവൾ പറഞ്ഞ വിലയ്ക്ക് മുട്ട വാങ്ങിയിട്ടവൾ, താൻ വിജയിച്ചു എന്ന ഭാവത്തിൽ പുറത്തേക്ക് പോയി.

അവൾ അവളുടെ സുഹൃത്തിനൊപ്പം അവളുടെ വിലയേറിയ കാറിൽ കയറി ഒരു വിദേശ റെസ്റ്റോറന്റിലേക്ക് പോയി. അവളും അവളുടെ സുഹൃത്തും അവർക്ക് തോന്നിയത് എല്ലാം ഓർഡർ ചെയ്തു. കുറച്ചൊക്കെ അവർ കഴിച്ചപ്പോഴും, വാങ്ങിയതിൽ പലതും ഉപേക്ഷിച്ചു. അവർക്ക് 800 രൂപ ബിൽ ആയി. 800 രൂപ ആയ ബില്ലിന് അവർ 1000 രൂപ അടച്ചു. ബാക്കിയുള്ളത് ടിപ്പായി സൂക്ഷിച്ചു കൊള്ളാൻ അവർ റെസ്റ്റോറന്റ് ഉടമയോട് പറഞ്ഞു.

റെസ്റ്റോറന്റ് ഉടമയ്ക്ക് അത് വളരെ സാധാരണമായി തോന്നിയേക്കാം, എന്നാൽ മുട്ട വിൽക്കുന്നയാളോട് വളരെ അനീതിയാണ് അവൾ കാണിച്ചത്, അത് ഉയർത്തുന്ന ചോദ്യം ഇതാണ്:

ദാരിദ്ര്യമുള്ളവരിൽ നിന്ന് വാങ്ങുമ്പോൾ നമുക്ക് അധികാരമുണ്ടെന്ന് എപ്പോഴും കാണിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്?

എന്നാൽ നമ്മുടെ ഔദാര്യം ഒരിക്കലും ആവശ്യമില്ലാത്തവരോട് നാം എന്തിനാണ് ഉദാരമനസ്കത കാണിക്കുന്നത്?

ഒരിക്കൽ ഞാനിത് എന്റെ അച്ഛനോട് ചോദിച്ചു അപ്പോൾ ഒരു അച്ഛൻ പറഞ്ഞു,

നമുക്ക് ആവശ്യമില്ലെങ്കിലും നാം പാവപ്പെട്ടവരിൽ നിന്ന് ഉയർന്ന വിലയ്ക്ക് സാധനങ്ങൾ വാങ്ങണം എന്ന്. ചിലപ്പോഴൊക്കെ അച്ഛൻ അവർക്ക് കൂടുതൽ പണം നൽകി. അതുകണ്ട് ഞാൻ ആശ്ചര്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഒരു ദിവസം ഞാൻ അച്ഛനോട് ചോദിച്ചു, “എന്തിനാണ് അച്ഛാ ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നത്?” എന്ന്. അപ്പോൾ അച്ഛൻ പറഞ്ഞു: ‘മകനേ, ഇത് മാന്യതയിൽ പൊതിഞ്ഞ ദാനമാണ്.”

നിങ്ങളിൽ ഭൂരിഭാഗം പേരും ഈ സന്ദേശം ഷെയർ ചെയ്യില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം, എന്നാൽ ഇത് വായിക്കാൻ സമയമെടുത്തവരിൽ ഒരാളാണ് നിങ്ങളെങ്കിൽ…

“മനുഷ്യത്വവൽക്കരണ” ശ്രമങ്ങളുടെ ഈ സന്ദേശം ശരിയായ ദിശയിലേക്കാണ് പോയത് എന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു.